ای دل مـحــرم آمـده وقـت عـزا شـده            مـاه عـزای حـضرت خـون خـدا شـده

مـاتـم مـیان چـشـم هـمـه مـوج می‌زند            چـشمان گریه چشمۀ شور و شـفا شده

ما اهل روضه زنـده به بوی محـرمیم            دل‌هـای مـا حـسـیـنـیـۀ کــربــلا شــده

بازار و کوچه‌ها همه با گریه آشناست            هر جا گذر کنی غم عظمی به پا شده

دستی که وقف روضه شده سینه می‌زند            مرهـم به زخم سینۀ خـیـر الـنّـسا شده

صاحب عزای مجلس ارباب مادر است            بـا دست‌های فـاطـمـه هـیأت بـنـا شده